Kitűnő megoldás a gépjárművek által terhelt gyepek védelmére
Kitűnő megoldás a gépjárművek által terhelt gyepek védelmére
A gyeprács méhsejt alakú szerkezetének köszönhetően a terhelést elosztja a cellák között és úgy adja át az alsó talajrétegnek, hogy sem a fű gyökere, sem a gyeprács nem sérül meg. A gyeprács alkalmazásával olyan terhelhető füves területeket nyerhetünk, melyek hagyományos eljárással beton, vagy egyéb burkolóanyaggal érhetőek el. A gyeprács telepítése szakembert nem igényel, házilag könnyen kivitelezhető.
A gyeprács burkolatok általános feladata a szilárd burkolat előnyeit ötvözni a lágy burkolatú területek előnyeivel, ahol a lágy burkolat a gyep mellett lehet gyöngykavics, murva, homok, esetleg fakéreg őrlemény is.
Egyik leggyakrabban használt célfeladata a gyepes területeken gyalogos, személygépkocsi illetve teherforgalom vezetése, illetve parkoló kialakítása a gyepfelület megőrzésével. Itt alapvető fontosságú a terület terhelhetősége a tervezett célnak megfelelően (gyalogos, személygépkocsi illetve teherforgalom) valamint a gyep létrehozásának és megtartásának feltételei.
A terhelhetőséget az utak és a parkolok kialakításánál általánosan ismert módon alakítjuk ki, függetlenül a felső kopórétegtől (kis túlzással ugyanúgy építjük, mint a térkő burkolat esetében). Az úttükör kiemelése után a talajt tömörítjük, majd következik a teherhordó réteg kialakítása, tömörítése és vízelvezetésének biztosítása. Vastagsága az altalajtól és a teherhordó réteg anyagától függ. Ez a réteg a felette elhelyezkedő gyep talaját drénezi, kiszárítja, ezért a mi éghajlatunkon ritka túlnedvesedés esetén hasznos, az év nagy részében pedig még az oly kevés csapadékot is elvezeti, tehát káros (mivel zömében nincs kapilláris vízemelése, visszapótlás nincs). A rétegrendben az ágyazó réteg kialakítása a következő, majd a gyeprács fektetése illetve a gyeprács feltöltése talajjal és ennek füvesítése. Ebben a rendszerben teherfelvevő és átadóként csak a gyeprács és az ágyazat szerepelhet, a talaj nem! A burkolat, mint szerkezet esetében a gyepnek csak az a szerep jut, hogy a felső talajréteg súlya és az ebből a rétegből az ágyazó rétegbe és esetleg a teherhordó rétegbe benyúló gyökerek lehorgonyozzák a gyeprácsot. Ez a fontos feladat csak élő gyep esetében biztosítható.
A gyepnek, mint biológiai rétegnek a feladata, a már említett rögzítésen kívül igen sokrétű.
Mivel a gyeprács minden óriási előnye mellett kedvezőtlen élettér a gyep számára, legfontabb feladata az esztétika és a látvány. Fontos a párologtatásával a kedvező mikroklíma megteremtése, az oxigéntermelés stb. ez azonban a fákhoz, cserjefoltokhoz, évelő és egynyári ágyásokhoz képest eleve elhanyagolható. Jelentős viszont a terület vízelvezetésében betöltött szerepe, hiszen lényegében ezért lehet be nem épített területként számba venni. Mindezen gyepfelületként a kedvező hatásokat csak akkor érhetjük el, ha a gyep számára kedvezővé tudjuk tenni ezt az élőhelyet (burkolatot).
Ezen a rendszeren belül különféle hatások érik a gyepet:
A talajból makro- és mikroelemeket, valamint vizet vesz fel, emellett a pázsitfüvek döntő többsége igényli a jó talajszerkezetet
A mechanikai igénybevétel, mint a gyalogosok illetve a gépjárművek, okozta taposás
A területre jutó csapadék – eső, hó, jég, valamint öntözővíz formájában
Szél, por, vegyszerek stb.
A talaj rögzíti a füvet, tartalmazza a tápanyagokat, a szükséges vizet raktározza, valamint a megfelelő talajszerkezet megőrzésével biztosítja ezek felvehetőségét, illetve a fölösleges csapadék elvezetését a drénréteg felé.
Itt a tápanyagtartalom különféle természetes és műtrágyákkal biztosítható, illetve pótolható. (A nitrát – a nitrogén gyorsan felvehető formája a növények számára – egyébként is csak vízben oldódó formában fordul elő és egy-egy nagyobb eső, vagy túlöntözés lemossa a drénrétegbe, ahonnan a fű már nem tudja felvenni, tehát időről időre pótolni kell.)
A talajszerkezet, a víztározó képesség és a vízelvezetés közötti összefüggés igen szoros. A víztározó képességet fokozhatjuk az agyagtartalom és a humusztartalom növelésével, míg a vízelvezetést javíthatjuk a humusztartalom és a homoktartalom növelésével. A túl magas agyagtartalom nedves időben megduzzadva vízzáróvá válik, a túl magas homoktartalom viszont a vízmegtartó képességet csökkenti jelentősen. A feltöltő talajnak tehát ezek keverékéből kell állnia, de a túlzottan magas agyagtartalom egyértelműen káros, a vízelvezető-képesség megszűnésén túl a talaj túlzott tömörödése miatt is. Ilyenkor a mechanikai igénybevitel (terhelés, taposás) hatására a talajban megszűnik a légfázis, a körülmények erősen anaerobbá válnak, ami azt eredményezi, hogy a gyep lassan kiritkul, kipusztul. Normál gyepfelületnél ezt folyamatos homokos komposzt szórásával és levegőztetéssel csökkenthetjük. Ebben az esetben a homokszórás nem lehetséges a feltöltődés miatt, a gyepszellőztető gépek pedig késsel szabdalják vagy lyukasztják gyepfelszínt, így tönkre tennék a gyeprácsot. Megoldásként inkább a megelőzést választjuk. Csökkentjük az agyagtartalmat, növeljük a homoktartalmat az alkalmazott talaj esetében és igyekszünk a mechanikai igénybevételt, a taposást kiküszöbölni. Ezt úgy érjük el, hogy a gyeprács koronavonalát (bordázatának tetejét) felemeljük a talajtól, így a gyalogos cipőtalpa, vagy a gépjármű gumiabroncsa közvetlenül a gyeprácsot terheli – amit erre méreteztek – ezáltal a talajjal nem érintkezik. Ebben az esetben a gyeprács teteje és a talajfelszín között (2 mm) 5-10 mm távolság van. A füvek hajtásai általában a talajfelszín felett helyezkednek el – ami az állandó taposás, a folyamatos roncsolás miatt szintén a gyep kipusztulásához vezetne – valamint a folyamatos feltöltődés miatt itt a 10 mm-t választjuk (ezért előnyösebb a mélyebb gyeprács, ami általában 40–45 mm-t jelent).
A talajt borító gyep fejlődéséhez vízre van szüksége. Ezt részben fedezi az eső. Mivel ez a mi klímánkon nagyon egyetlen eloszlásba esik, a gyep a hőmérséklet és a tápanyagtartalom mellett a felhasználható vízmennyiség függvényében nő, illetve változtatja színét.
A túl sok csapadék átmosva a rendelkezésére álló talajt a drénrétegbe kerül, ahonnét elfolyik a növény számára hasznosíthatatlanná válik. Ez a 20-30 mm-es talajszelvényt tekintve kb.: 2-3 mm-es csapadék felett jelentkezik. Egy melegebb nyári napon ennél több víz párolog el a felszínről illetve párologtat el a növény. Csapadékhiányos időben a növény a talaj tartalékjait elhasználja, majd szomjazni kezd. Csökkenti a párologtató felületet, a levelei összepöndörödnek, fokozatosan leszáradnak, majd a növény egy idő után elpusztul. Ezt az időt megfelelő fajtaválasztással lehet nyújtani, de az esztétikai érték rovására megy mindenképpen. Ennek kiküszöbölésére öntözzük. Itt a normális pázsittól eltérően a kijutatott csapadékmennyisége, ne haladja meg a 2-3 mm-t, amit nyári napokon naponta, nagy melegek esetén akár napi több alkalommal juttatunk ki.
Nyomószilárdsága: 4719 kN/m² (ÉMI bevizsgálás alapján)
Névleges mérete: 407,6 mm X 356 mm X 37 mm
1 m² kialakításához 7 db szükséges
A JavaScript le van tiltva. Kérjük engedélyezze, mert az oldal megtekintéséhez szükséges. Miután a böngésző beállításaiban engedélyezte, töltse be újra az oldalt.